Ennodius, Ep. 1.9

OLYBRIO ENNODIUS.

Dum favos loqueris, et per domos cereas eloquentiae nectare liquentis elementi mella componis, peregrinum labiis meis saporem epuli divitis infudisti, Herculei certaminis et triumphalium Antaei casuum faciens mentionem. Sic se equidem exercita litterarum gymnasiis palaestra dilucidant, sic madefacta studiorum oleo loquendi artificiis oris membra submittunt. Sed noluissem, fateor, illius, ut aiunt, pugnae commemoratione morderi. Antaeum fabula senior, ne elisus vinceret, matris solatium, postquam coepit non cadere, loquitur perdidisse. Qui per callidi hostis fabricam fertur stando esse superatus, et in pectore animam posuisse certantis. Res scilicet digna memoratu, sed amicitiarum indigna proposito. Nos nempe memini foederis certamina suscepisse, sed per quae mutuae vincamus caritatis officiis: ut dum inter hujusmodi luctamina nitimur, et vinci ambo optemus et vincere. Nobis per communia peccatorum secreta vivendum potius, quam obeundum est: matris Ecclesiae ope sociata, quae utrosque, ut vera loquamur, fidei ubere lacte pascit altrici. Cessent anilium commenta poetarum: fabulosa repudietur antiquitas: status innocens ruinae nequaquam misceatur alterius. Nobis, si placet in novellum usum majorum exempla revocare, potius Pyladis et Orestis, Nisi et Euryali, Pollucis et Castoris si nihil his clandestinorum actuum decerpit obscenitas, convenit gratiae meminisse vel fidei. Quos inter se ita concors animorum devinxit aequalitas, ut horum duos expetitus cum amicis juvaret interitus, alter amico vitam pretio suae mortis afferret. Ista sunt digna memoria, quotiens inter novos concordiae nexus, udo, ut ita dixerim, animorum libro, cespitibus validis fetura nobilis juncta maritatur. Illae mentes promittunt bona concordiae, quae quid in cultura sudoris sit opus agnoscunt. Gaudeo tamen, quod jam indissolubili societate moribus jungimur, et ab ostio affectionis per examinis lancem caritatis incrementa pensamus.